Historische opnamen dit deel 46 van de Swiss Radio Days Jazz Series, het is het eerste Montreux Jazz Festival en in hetzelfde jaar werd Charles Lloyd door Downbeat uitgeroepen als jazzmuzikant van het jaar. Charles Lloyd (1938) tenorsaxofonist en fluitist, geboren in Memphis en dus met veel blues invloeden opgegroeid , er vloeit Afrikaans, Cherokees, Mongools en Iers bloed door zijn aderen, een vruchtbare bodem zoals zou blijken.

Als teenager speelde hij jazz met mensen als Frank Strozier, George Coleman en Harold Mabern en hij was sideman bij bluesmen als Johnny Ace, Bobby”Blue”Bland, Howlin’Wolf en B.B. King. In 1951 vertrok hij naar Los Angeles om een titel te halen aan de universiteit van Zuid Californië, onderwijl speelde hij in jazzclubs met mensen als Ornette Coleman, Don Cherry, Eric Dolphy e.v.a. In 1960 werd hij musical director en saxofonist in de groep van Chico Hamilton waar hij bijna alle composities schreef en zorgde voor revolutionaire jazz met o.a. de Hongaarse gitarist Gabor Szabo. Na een kort verblijf bij het Cannonball Adderley Sextet begon zijn eigen carrière bij CBS rec.

Zijn grote doorbraak kwam met het quartet met Keith Jarrett, CecilMcBee/Ron McClure en Jack DeJohnette, de muziek ging veelal richting free jazz. Het nummer “Forest Flower” werd een regelrechte jazzhit en zijn muziek sloeg ook aan bij het toenmalige rockpubliek, de hippies vonden het prachtig en zo stonden Lloyd en zijn quartet op podiums als The Fillmore met groepen als Jefferson Airplane. Er volgde zelfs een tournee naar de Sovjet Unie waarvan opnamen werden gemaakt en die jaren later ook op plaat verschenen. Na 1968 begon hij zich terug te trekken uit de jazz en komt terecht als saxofonist bij The Beachboys (!), begin jaren ’80 vraagt pianist Michel Petrucciani hem terug te keren in de jazzwereld en vanaf 1989 heeft hij een contract bij het iconische label ECM en verschijnen er regelmatig prachtige albums van hem.

Hier horen we Charles Lloyd met zijn beroemde quartet, CecilMcBee is hier vervangen door Ron McClure, voor wie het nogal een overgang was na zijn rol als bassist bij het Wynton Kelly Trio. “When I arrived in Geneva, Claude picked me up in his Aston Martin. He had a tape deck playing Lowell Fulsom- a guy who used to come to Memphis a lot and I knew some of his musicians. I grew up with theBlues, so this was a natural sound for me. Claude didn’t tell me until much, much later that he played Blues harmonica. He took us to the hotel where we had a warm and cordial welcome” aldus Lloyd in het cd boekje, Claude is overigens Claude Nobs de organisator die het fameuze Montreux Jazz Festival op poten heeft gezet.

Normaliter is de geluidskwaliteit van de bewaarde radio opnamen van de Swiss Radio dik in orde, hier is het niet helemaal wat we inmiddels gewend zijn maar dat heeft vooral te maken met de geluidstechnische omstandigheden tijdens het allereerste Montreux Festival, maar de kwaliteit van de muziek vergoed veel zo niet alles. Pianist Keith Jarrett en drummer Jack DeJohnette bevinden zich hier nog in een pril stadium van hun carrière, beiden gingen later spelen bij Miles Davis en daarna werden ze zelf jazz coryfeeën. Ron McClure werkte later nog met Carla Bley op haar beroemde album ”Escalator over the hill” en hij maakte ook drie albums met de groep “Blood, Sweat & Tears”. Zijn plaats in de wereld van de jazz is gelijkaardig aan die van zijn beroemdere voorganger bij het quartet van Charles Lloyd. Deze zelf is inmiddels weer volop aanwezig in de jazzwereld bij het label ECM.

Een belangrijk stuk jazzgeschiedenis is vastgelegd op dit (dubbel) album, de onvoorstelbare populariteit van Charles Lloyd, niet alleen in de jazz kringen, maar ook in de rockwereld , voorwaar een historische opname waarvan nog steeds volop valt te genieten.

Jan van Leersum.